Inspiratie

Op Facebook

 

 

 

 

2022

Wat een heerlijk verhaal om te lezen van Nienke van der Heide, die zich door mij beïnvloed voelt/weet.
Dat mag ook hier als inspiratie vermeld worden.

‘Mensen die mij Beïnvloed hebben

Dit is een heel groot onderwerp – ik word dagelijks beïnvloed door mensen. Het valt me zelf op: innerlijk richt ik mij bijna altijd op iemand, een docent, een leidinggevende, iemand op wie ik verliefd ben, een therapeut. Zo kan ik mijn enorme behoefte om te checken of ik het wel Goed Doe innerlijk uitleven. Het helpt me ook om deze stukken te schrijven: ik weet dat jij het leest, en zo beïnvloed jij mijn blik en schrijfrichting. (En daarom is het ook zo zalig dat je altijd positief reageert. Diep in mijn buik ontvouwt zich dan een verlegen, gretig kind dat aarzelend en verrukt opkijkt: ‘ja, vind je dat echt?’)

Vanmorgen las ik een facebookpost van Korrie, een oud-docente van mij van de massageopleiding, waarin ze de kracht van het aanwezig zijn zonder iets te doen uitlegt. Ik voel me altijd enorm op mijn gemak en gezien bij haar, terwijl ze uiterlijk vooral grapjes maakt en een beetje dit en een beetje dat zit te doen. Maar in de onderstroom is ze enorm krachtig aanwezig. En voelt mijn ziel zich helemaal ontvangen. Dat is misschien wollige spiritaal, maar het beschrijft wel hoe dat voelt. Ik zal vandaag daarom over haar schrijven.

Korrie is een vrouw van 66 met een Brabants accent. Haar gezicht lacht altijd, maar dan niet met een uiterlijke, maar een innerlijke lach. Een lach die opborrelt en naar buiten barst. Nee, barst is niet het goede woord, want haar gezicht, en haar hele lichaam, is zo zacht dat het gewoon meedeint op haar innerlijke lach.

Ze heeft het niet makkelijk gehad in haar leven. Ik weet niet veel van haar levensverhaal. Wel dat ze uit een groot gezin komt, dat haar vader veehouder was, dat ze de missie in had willen gaan, dat ze op vrouwen valt, dat ze in Amsterdam in de roerige jaren 60 volop in het protestleven stond, dat ze overvallen werd door een mysterieuze ziekte waardoor ze jarenlang vrijwel niets kon, dat ze geniet van haar werk als massagetherapeut en docent, dat ze graag door haar buurt wandelt en de hele wereld in haar eigen straat ontmoet. Dat ze haar eigen gang gaat en daardoor soms botst met anderen, maar altijd aan de goede kant uitkomt, omdat ze is waar ze gaat. En dat het heerlijk is om bij haar in de buurt te zijn.

Ik weet niet eens meer welke lessen ik precies van haar kreeg op de opleiding. Ik geloof dat het het vak Energetische Massage was. Maar ik herinner me levendig hoe we daar zaten in dat lokaal, hoe zij met vrolijke verhalen, mooie voorwerpen en vooral een rustige, open, blije aanwezigheid de dagen begon. Ze zette een basis neer van waaruit de dag zich ontspon. En alles was goed. Alles wat er gebeurde, alles wat er gezegd werd, alles wat we deden – alles was goed. Ze zag de kwaliteit, de kracht, de essentie van alles wat er gebeurde. Nooit kwam er een afwijzing, van niets en niemand. Mijn tranen stromen nu ik daar weer aan denk.

Eén van haar verhalen die me altijd is bijgebleven is hoe ze vertelde dat het leven van je ouders invloed heeft op hoe jij leeft. ‘Mijn vader ging elke ochtend vroeg naar de stal, naar de koeien. En nu, als ik in de ochtend naar mijn praktijk loop, denk ik aan hem. Zoals hij met zorg en aandacht en trouw naar de koeien ging, zo loop ik naar mijn cliënten.’ De vrolijkheid waarmee ze dit vertelde, de luchtigheid, en tegelijk de focus en het commitment zitten ergens in een hoekje in mijn geest verankerd.

Overigens zullen haar letterlijke woorden anders zijn geweest. Zo heeft zij het (in elk geval nu) nooit over cliënten, maar over studenten. Ook de mensen die op haar tafel komen liggen komen daar om iets te leren. Iets te leren over zichzelf.

Laatst was ik op een nascholingsdag bij haar. Twee nascholingsdagen, eigenlijk. Met een kleine groep van zes studenten komen we dan bijeen in haar praktijkruimte. Haar nicht maakt dan een heerlijke lunch en helpt mee tijdens het praktijkgedeelte; Korrie ziet haar nicht dan niet als assistente maar als degene met wie ze deze dag samen doet. De studenten doen allemaal hun grootste best en proberen hun al jarenlang opgebouwde kunnen uit te drukken terwijl ze worstelen met het nieuwe – en Korrie ziet dat. Zij ziet dat kunnen, die kwaliteit, en geeft dáár de aandacht aan. Niet aan de worsteling, niet aan het steunen en zuchten tijdens de zelfafwijzing, maar aan de essentie die zich omhoog wurmt tijdens dit pogen en proberen. Weer stromen mijn tranen terwijl ik dit schrijf. Wat heb ik dit gemist. Waar ben ik hier als een zottin tegen te keer gegaan op de ECHA-opleiding, waarin de feedback steeds was: ‘je moet een komma zetten in plaats van een punt’, of: ‘dappere poging, maar je hebt je niet aan de opdracht gehouden’.

Korrie beïnvloedt mij door haar manier van zijn, haar manier van leven, haar aanwezigheid, haar manier van zich tot mensen verhouden. Ze beïnvloedt mij ook door het contact dat ze met mij maakt, door mij te zien, door mijn ziel die zich soms in krochtjes verstopt aan te raken en ernaar te lachen. Korrie is iemand die gewoon is gebleven. Korrie is iemand die gewoon is. Korrie bevestigt mij in mijn weten dat gewoon zijn alles is wat er is.’ -Nienke van der Heide-
Dankjewel voor het zien en beschrijven van een persoon die jou beïnvloed heeft Nienke. Ik voel mij gezien en gehoord.

2020

Een bundel Korrie

En toen kwam de Vraag van Edwine via facebook op 24 juli 2020

Edwine Berendse schreef:

Lieve Korrie, het valt me op hoe vaak ik jouw teksten wil ‘behouden’, om nog eens na te lezen. Heel knullig maak ik er dan schermafbeeldingen van. Zou het niet een mooi idee zijn om ze te bundelen en uit te geven? Misschien zijn er meer mensen die jouw teksten graag nog eens vaker zouden willen lezen, in alle rust, op een geschikt moment. Je hebt alvast één afnemer van een eventuele bundel 😉, en ik zou ze goed kunnen gebruiken voor cliënten in mijn praktijk! Tis maar een ideetje.

 Mijn antwoord: “Wat een mooie vraag! Een bundel Korrie. Ik ga kijken hoe ik dat kan doen. En hou mijn fb-pagina maar fijn in de gaten, dan komt het een keer voorbij. Liefs!

Edwine: De titel heb je al; “Een bundel Korrie”

Dus ja, nu ben ik in de ‘watertijd’ van zomer 2020 bezig met de bundeling van mijn overwegingen. Interesse? Geef je emailadres door.

Liefs.

Coronavirus

29 maart 2020

Lieve mensen.

Fijn om in deze tijden van Corona contact te houden, te inspireren via social media, mailtjes te lezen en sommigen via video sessies te spreken of nog in real life te ontmoeten soms.
In de gesprekken wordt steeds duidelijk dat in deze vreemde, onzekere tijden veel is verandert. En tegelijkertijd is er ook veel in beweging terwijl we vooral thuis moeten blijven.

En ja dan komen er veel super-ego aanvallen zoals: ben ik niet te angstig, doe ik wel genoeg, doe ik niet te veel. En bedenk er zelf nog een paar 😉Daar mag je dan eens rustig voor gaan zitten op je matje om je eigen antwoord van binnen uit te laten komen.

Ook gaan trainingen en (massage)sessies en opstellingendagen nu niet door. De dagen waarin we werden gevoed en aangeraakt en konden verwerken wat was gebeurd en elkaar inspireren en zien.
En wie ziet jou nu? Dat is ook een algemene vraag van jullie op dit moment.

Alles ligt nu onder een vergrootglas.
Ja, alles wordt nu uitvergroot omdat we in onze kleine wereld moeten blijven terwijl we berichten krijgen uit de grote onrustige wereld.
Over het algemeen kunnen we er nu wel zijn voor onze omgeving, kinderen die thuis zijn, partners die thuis werken, familie en vrienden wellicht? Kunnen we voelen dat we een plekje nodig hebben om even alleen te zijn om eigen dingen te doen.

Maar dan komen ook vragen voorbij als: Wie ziet mij hier in mijn omgeving? Wanneer mensen niet in ons zingevingswerk zijn geweest kennen ze de manier van zelfonderzoek niet.
Dat wordt onder het vergrootglas ook duidelijker dan ooit.
Ja, en wie ziet jou dan nu in die kleine (thuis)wereld?
En wie ziet er wat jij nodig hebt?

Dat ben je zelf en de innerlijke vrouw van jouw eigenste innerlijke familie…als je die al kent..
Dus ja, jij bent degenen die jezelf ziet.
En ook degene die mag bedenken wat je nodig hebt.
Dus wat heb jij vandaag nodig? In deze tijd is het al heel wat om een paar dagen vooruit te zien.
Wat heb je morgen nodig?

Hierbij geef ik jullie een oefening om te onderzoeken, een uitnodiging:
1. Je kunt op een fijne plek gaan zitten en een arm achter je rug leggen.
De handrug ligt tegen je rug. Het is het fijnst wanneer je dan tegen die arm kunt leunen die dan makkelijk tegen de stoel- of bankleuning ligt. De andere hand leg je op je maagstreek. (dit is je zonnevlecht: de plek van de wil) Neem een paar minuten de tijd om je ademhaling te volgen. Je hoeft niets te veranderen, alleen waarnemen wat er met je ademhaling gebeurt.

2. Na een aantal minuten stel je jezelf de vraag: Wat heb ik nu nodig?Wanneer je het antwoord van jezelf hoort, blijf je daar even mee zitten.

3. Mocht het iets zijn wat realistisch is in je huidige situatie, dan ga je het vragen of doen.
Bijvoorbeeld:
Ik heb behoefte aan een bad nemen. Je hebt een bad. Heerlijk.
Ik heb behoefte aan een goed gesprek. Met wie is dat altijd fijn? Vraag om een gesprek.

4. Mocht het iets zijn wat niet meteen mogelijk is of wellicht nooit mogelijk is, voel dan wat het met je doet dat je in iedere geval weet wat je behoefte is en leg je innerlijke kinderen uit waarom het nu niet kan. Troost ze.

Als kind waren we in symbiose met de volwassenen om te krijgen wat we nodig hadden om te (over)leven. Vaak kreeg je niet wat je nodig had omdat de omgeving geen tijd had, je niet begreep, zelf andere plannen met je had enzovoort. Na een tijdje ben je gestopt met voelen wat je nodig had omdat je het toch niet kreeg. Dat je nu weer kunt voelen en waarnemen wat je nodig hebt, is UIT de symbiose gaan.

Je bent weer in het moment aangeland waarin je kunt voelen wat goed is voor jou. Dat je het niet onmiddellijk kunt krijgen is natuurlijk wel pijnlijk. Maar als volwassenen kun je via je innerlijke vrouw je eigen innerlijke kinderen uitleggen dat je ze gehoord hebt en waarom het nu niet kan.
En wat zou dan wel kunnen?
Bijvoorbeeld: Mijn behoefte is: Ik wil dat de omgeving mij ziet.

5. Actie: Je schrijft een brief naar jezelf met als onderwerp:
Wat ik zie als ik naar jou kijk lieve Korrie.

Brief aan mijzelf.
Lieve Korrie.

Je vraagt me om te benoemen wat ik zie als ik naar jou kijk.
Wat een mooie vraag? Alleen die vraag maakt me al blij. Ik voel interesse!
Ja, als ik naar jou kijk zie ik iemand met veel interesse en de mogelijkheid om af te stemmen. Ik zie iemand die eerst nog stippeltjes zette achter lieve…en na een paar tellen de stippeltjes weghaalde en er ‘Korrie’ typte.
Als ik naar jou kijk zie ik iemand die steeds persoonlijker wordt en alles steeds minder persoonlijk neemt.
Enzovoort. Wellicht kun je wel drie pagina’s aan jezelf schrijven.

Oh wat spannend. Oh wat ga je schrijven?
Oh ik voel weerstand  😉
Oh dat mag ik ook opschrijven natuurlijk.
Oh wat een leuke uitnodiging.

6. En de volgende uitnodiging is om die brief naar mij te sturen.
Daarna krijg je een antwoord van mij.

Liefs, gezondheid en veel eigenliefde, Korrie

1 Januari 2020
Speciaal voor jou/jullie. Voor degene die deze post leest
Dankjewel voor afgelopen jaar. Alsof we samen op (ziele)reis waren in dezelfde trein. Sommige mensen stapten in en anderen stapten uit. Een bijzonder jaar, 2019, waarin alles gebeurde wat klaarblijkelijk moest gebeuren. En steeds persoonlijker worden zonder de gebeurtenissen persoonlijk te nemen blijft bizonder. Er gebeuren teveel dingen in de wereld in en om ons heen om je daar persoonlijk mee te bemoeien. Dus maak je wereld steeds kleiner en leef groots. Op je matje kom je jezelf tegen en dat is al zo veel om voor te zorgen: Try to find your innermost center, where you have always been alone and will always be alone…..(alleen zijn, is de aanwezigheid van jezelf; eenzaamheid is de afwezigheid van een ander)
Mooi om gisteren van een iemand terug te horen dat hij op zijn matje kan blijven sinds hij leeft vanuit de gedachte dat wat er gebeurt hem wel raakt maar niet bepaald.
Iemand anders zat in zachte kracht te vertellen dat ze niet meer bang was om alleen te zijn. Ze was uit het drama gestapt. En van weer een ander hoorde ik dat ze zelf in goed gezelschap zich had kunnen uitspreken en kon waarnemen wat er daardoor gebeurde in haarzelf én kon vragen wat ze nodig had. Dat is hoge schoolwerk. Chapeau!
Dus ja, een rijk gevoel om ‘alleen’ te kunnen zijn in goed gezelschap.
Zonder jullie: familie, vrienden, studenten, reisgenoten, co-trainers, buren, zielsverwanten, zou mijn leven niet zo rijk zijn. Dus dankjewel dat je in mijn leven bent. Ik wens iedereen fijne dagen en een mooie jaarwisseling. Dat we elkaar mogen inspireren en van elkaar mogen leren in 2020.  Liefs & Take care
Korrie

Levenslang

12-14 februari 2016
Adem in..adem uit….jaartraining 9/wknd 3 in vogelvlucht.
Indalen in de groep/in jezelf via een zachte landing:”Wat houd je Nu bezig?” In contact steeds meer naar buiten komen. Een beweging van ‘buiten naar binnen’ en daarmee dan steeds meer naar buiten komen. En Inzichten door Inquiry met de vraag…wie of wat zijn jouw inspiratiebronnen, inspiratoren? Waar word je blij van?
Innerlijke familie ontmoeten en helen…rebirthing. Intens. Interesse……is in essentie jouw essentie helder krijgen. Waar krijg je energie van..gaat je innerlijke vuurtje van branden? De metafoor van het Schriklichaam verhelderde intens in welke richting meer heling kan worden gezocht. Heb je nu meer fysieke ondersteuning nodig of emotionele? Intentie neerzetten. Integratie van innerlijk werk in je eigen aardse leven…. mmmmmm… Conclusie: Verworven vrijheid mag je levenslang onderhouden in de vorm van meditatie, inquiry, bewegen, communiceren, leren. Gelukkig hebben we allemaal inspirerende voorbeelden om ons heen zodat we kunnen verbeelden wat onze eigen vorm is..of meer en meer gaat worden. En daarvoor hebben we discipline nodig om dagelijks te doen/oefenen wat ondersteunend en voedend voor ons is. Veel plezier met jullie verdere onderzoek. Dank voor jullie aanwezigheid, vertrouwen en moed. Zonder jullie had het niet gekund. Lfs.

Bezinnen

25 – 12 – 2015
Bezinnen: De Kerstdagen zijn een mooie tijd voor bezinning. Wat voel ik me dankbaar voor afgelopen jaar. Zoveel moois mogen be-leven, zowel in persoonlijk leven als werk leven. Ik heb een omwenteling in mijn werk gezien naar een nieuwe doelgroep: jongvolwassenen. Wat me opviel is dat jongeren vaak al helemaal ‘op hun matje’ zijn maar…er vaak fysieke symptomen zijn die zorg nodig hebben. Het middenrif is dan meestal op slot met alle gevolgen van dien. Daarbij mag ik nu een mooie spier gaan benoemen die vaak de oorzaak is van ademhalings- en buikklachten. De psoas spier. Door een ontmoeting gisterenavond met een fijne vriend die heerlijk voor mij kookte…werd ik geïnspireerd tot deze post.
PSOAS
De musculus psoas, waarvan er twee in ons lichaam zijn, verbindt onze ruggengraat met één van onze twee benen. De spier wordt ook wel de spier van het instinct genoemd en in China “de spier van de ziel”. De spier reageert op gevaar en probeert ons dan in veiligheid te brengen. De bijnieren maken dan adrenaline aan om te reageren door te vechten, te vluchten of te bevriezen. (Schriklichaam wordt geactiveerd) Deze spier is de oer-boodschapper van ons centrale zenuwstelsel en geeft uitdrukking aan onze onderbuikgevoelens.

lees hier meer over de psoas

Ongestoorde ontwikkeling

Men moet de dingen
de eigen stille
ongestoorde ontwikkeling laten
die diep van binnen komt.
Die door niets gedwongen of versneld
kan worden.

Alles in het leven is groeien
en vormt zich,
rijpt zoals de boom,
die zijn sapstroom niet stuwt
en rustig in de lentestormen staat,
zonder de angst
dat er straks geen zomer zal komen.

Die zomer komt toch!
Maar slechts voor de geduldigen
die leven alsof de eeuwigheid voor hen ligt,
zorgeloos,
stil en weids.

Men moet geduld hebben
met onopgeloste zaken in het hart
en proberen de vragen zelf te koesteren
als gesloten kamers
en als boeken
die in een zeer vreemde taal geschreven zijn.

Het komt erop aan alles te leven.
Als je de vragen leeft,
leef je misschien langzaam maar zeker,
zonder het te merken,
op een goede dag
het antwoord in.

Rainer Maria Rilke

Houd je eigen leven klein 
en leef groots

Voldoende werk. 
Gelukkig. 
Werk is zichtbaar gemaakte liefde. Betaling kan dan een gevolg zijn. Op diverse manieren. Met ruilhandel is de economie ooit begonnen. Dat is weer helemaal terug in deze crisistijd. Maar van wie is die crisis? Gisteren een ontmoeting gehad met drie mannen…van 65, 81 en 83 jaar. De banken, Korrie, hebben de crisis veroorzaakt met… hun graaiacties…en nu verdienen ze al weer miljoenen. Verontwaardigde mannen zag en voelde ik en machteloos omdat ze geen deel meer uit kunnen maken van de oplossing. Onze conclusie was: houd je eigen wereld klein en leef groots. Vandaag ga ik weer mooie mensen ontmoeten in mijn praktijk…in mijn kleine wereld is voldoende werk..betaald werk, vrijwilligerswerk, ruilhandel en pay it forward….want wat ik er voor terugkrijg is bovenal waardering van mijzelf en anderen in allerlei vormen. Korrie

Wachten zonder stil te zitten

In mijn jeugd had ik het voorbeeld gehad om altijd wat te doen…stilzitten was not done! Er was ook zo veel werk op de boerderij met inwonende grootouders en 7 kinderen. En omdat we allemaal aapjes zijn en voorbeelden volgen, leerde ik altijd actief te zijn, was ik altijd onderweg. Pas veel later, toen mijn aangeleerde gewoontes niet meer werkten, mocht ik leren stil zitten. En dat was even een paar jaartjes worstelen 🙂 met mezelf.
Vallen en opstaan: Wie ben IK eigenlijk? Wat wil IK eigenlijk? En hoe kom je daar achter? Welke vragen stel je jezelf dan? En wat is waarheid, mijn waarheid?

IK-tijdperk
Mijn Ik-tijdperk brak aan; oeps, dat klinkt tamelijk egoïstisch. Dat moest ik dan ook gaan leren, egoïstisch zijn, mijn aandacht naar mezelf richten. Ego-centrisch klinkt mij dan beter in mijn oren. Met de spotlights op het ego-gedrag, mogen beginnen met een groot onderzoek, zelf-onderzoek. Er achter komen, bewust worden dat ik een individu ben, een uniek mens. Dat ik had leren kijken door de ogen van mijn omgeving die maar één kant van mens-zijn waardeerde. 

Mens-zijn
Het dubbelleven wat we als mens leiden wordt helder weergegeven in de Engelse vertaling: human being. En dat dan weer in het Nederlands vertalen met: mens-zijn.

human-being
werk in uitvoering –————————–blijven leren
actie –—————————————-– zelfreflectie
ego ——————————————-– bezieling
doen ——————————————–wachten
lichaam—————————————–ziel
human being
MENS ZIJN

In het nederlands zijn we alleen MENS en worden we over het algemeen meer gewaardeerd voor die linkerkolom ‘doen’ dan voor de rechterkolom ‘wachten’ op wat werkelijk gedaan wil worden (ZIJN). Wanneer je niet bewust bent van je dubbel-leven lijd je wellicht meer in je leven dan dat je jouw leven leidt.

Dankbaar dat ik mijn eigen visie moest/mocht gaan ontwikkelen. Er was geen ontkomen aan. Mezelf op mijn eigen matje leren roepen. Van worsteling naar ‘ieder dag een feestje’ door zelf-onderzoek.
Langzaam maar zeker begon ik uitspraken te begrijpen als: Rusten in Zijn, gecentreerd zijn, in het hier en nu zijn. Het duurde even voor ik mijn eigen begrijpelijke vertaling voor die ‘zweverige’ woorden had gevonden. Wil je iets werkelijk onder de knie krijgen, dan moet je er les in gaan geven!

Wachten zonder stil te zitten.
Jaren geleden alweer hoorde ik mezelf in een training zeggen: “We gaan vandaag:rusten in Doen”. Dat was voor de mensen en mij een eye-opener. Terwijl je rustig bezig bent (mens), rust je op een ander vlak lekker uit (zijn). ‘Wachten zonder stil te zitten’, bedacht ik later in de tijd, dat kwam nog beter binnen. Zeker met het volgende voorbeeld dat je onder het mediteren niet mag afwassen, maar tijdens het afwassen ‘mediteren’ is volledig toegestaan 🙂 

Fijn me te realiseren dat ik mijn manier heb gevonden om van iedere dag een feestje te kunnen maken. Ook nu bijvoorbeeld met een pijnlijke rug. Een week geleden werd ik met stevige zenuwpijn in rechterbeen wakker. Oeps, wat nu? Me niet gaan afvragen hoe het komt…maar hoe ik er mee om wil gaan. Hulp durven vragen en wachten op…in dit geval, wachten op het idee om dit stuk te schrijven.

Heerlijk om mezelf altijd toe te staan om te wachten. Want de enige die mij dit kan toestaan ben ik zelf. Die zin hoort nu zo bij mij en ik gun hem iedereen.
Terwijl ik weet dat er iets staat te gebeuren…een idee, een ontmoeting, ga ik fijn flierefluiten…rommelen, naar de sauna, wandelen..wetende dat er ‘iets’ aankomt en ik daar tijd voor vrij moet hebben om dát waar ik op wacht op tijd kan zien, horen, voelen, pakken. En de ziel fluistert…

Niets is sterker dan een idee
waarvoor de tijd gekomen is.

Marcel Proust

Confronteren

Confronteren? Wat is confronteren? Hmm, hoekig woord. Ik voel al wel de bedoeling ervan, iets van een botsing en lees gretig ergens de formulering: ‘Confronteren is een harde vorm van feedback.’ Dat vind ik meteen wel een confronterende formulering die de zaak weer rond maakt.

Zelf ben ik erg gaan houden van: mezelf confronteren en zou liever willen zeggen dat het een (h)eerlijke vorm van feedback is. Een vorm waardoor je rechtstreeks op een positieve ontwikkeling wordt gewezen. Confrontatie is altijd door tegenslag. Ik had het anders verwacht…dan dat het is gelopen. Maar had de confrontatie niet willen missen. Confronteren is op een onverwachte manier mogen leren!

Al zo lang dat ik niet meer weet wanneer ik dat voor het eerst deed, confronteer ik mezelf met de vraag: “Wat is/was hier goed aan?” wanneer er iets pijnlijks gebeurt. Dit haalt me meteen ook uit de slachtofferrol. Het is een typisch therapeutische vraag die ik wellicht van mijn eerste of tweede of derde therapeut heb geleerd of op Holos of op een andere opleiding. Nu is de vraag niet meer weg te denken uit mijn leven. Gelukkig. En confronteer ik er mijn omgeving mee.

Confrontatie.
Vandaag sprak ik iemand die beweerde dat zij een beroerd jaar heeft gehad. Tot nu toe in ieder geval. Veel tegenslag. En op mijn vraag wat er goed aan dit jaar was, zei ze meteen: “Dat ik veel geleerd heb, meer eigenwaarde heb gekregen.”
Door deze bewustwording stapte zij uit haar slachtofferrol.

Wanneer je er van uit gaat dat je ervaringen nodig hebt om te ontwikkelen en er altijd een goede reden is om bepaalde ervaringen mee te maken, dan kun je daar altijd de meerwaarde van inzien. Dit is dan ook de kernvraag in mijn werk geworden. Héél confronterend dat wel, au, pijn, au. En dan ‘moet’ daar óók nog iets goeds aan zijn? 

Tegenslag

Tegenslag. Hoe ga je daar mee om? 
Wat een mooie vraag. Eerst maar eens het woord invoelend bestuderen want daar houd ik van. Woorden voelen, begrijpen, ontleden. Wat is de betekenis eigenlijk in de kern? Ik lees: Tegen en ik lees: Slag. Het eerste wat in me opkomt is dat het duidt op dubbelop ellende. Daar ben ik zeker wel bekend mee en ervaringsdeskundige op dat gebied. Tegenslag is een synoniem voor een heleboel woorden die allemaal staan voor des-illusie, beproeving, teleurstelling. Waar des-illusie is, is ook illusie, verwachting. Waar verwachtingen zijn, komen als vanzelf tegenslagen. Dat maakt de zaak mooi rond. We verwachten zorgeloos geboren te worden in een liefdevolle omgeving, moeiteloos op te groeien en nog lang en gelukkig te leven. Dat klinkt als een romannetje met alleen maar rozengeur en maneschijn; een toestand van gelukzaligheid. Liefdevolle ouders en reclameachtige omstandigheden waar wel tegenslagen zijn, maar die altijd worden goedgemaakt met heerlijke producten…
Aan de andere kant staan de mensen die altijd tegenslag verwachten. “Het leven wordt nooit wat.” ” Maak je maar geen illusies.” Ze verwachten/gaan er vanuit dat het leven altijd tegenvalt..”ik heb een heel zwaar leven”, zingt Brigitte Kaandorp zo treffend. Buurmanvriend Dries:”De Amerikanen zeggen dan: Are you in danger or in doubt, run in circles, scream and shout.” En met een grijns op zijn gezicht:”Maar dat helpt natuurlijk niet hè?”

Leermomenten
Het leven blijkt van wieg tot graf vol tegenslag als leermomenten en uitdagingen te zitten. Mijn leven in ieder geval. Zonder verwachtingen geen tegenslag, zonder tegenslag geen zelfbewustzijn, zonder zelfbewustzijn geen persoonlijke ontwikkeling lijkt mij. De momenten van gewoon zijn en gewoon fijn, zijn me niet altijd per gebeurtenis bijgebleven. Wél de situaties waarin paniek en/of verdriet was en angst, boosheid, verwarring. Mijn eerste herinneringen waren de momenten dat ik als kind uit mijn droomwereld ‘wakker’ werd door…tegenslag. Een paniektoestand omdat een zusje flauwviel of een broertje dat van een pony viel of na mijn ongeluk met een vinger tussen een klapstoeltje. De herinnering aan een buurjongetje dat werd aangereden en overleed, het bericht van overlijden van oma toen ik bij diezelfde buren was. Ik weet ook nog dat mijn opa aan de telefoon moest komen op 2e Paasdag 1967, eerst vol ongeloof was en daarna huilde. Dat blijkt nu het moment dat de neef van mijn vader, bisschop de Vet, plotseling was overleden. Alleen dat ene moment weet ik nog, niet wat daarna is gebeurd. Zijn we nog naar de Paasmis gegaan? Was ik bij de begrafenis? Geen idee.. Ook mooie momenten zoals het bericht dat mijn zusje werd geboren en ik van blijdschap naar het klooster fietste om mijn geluk met de zusters te delen. Al die momenten kan ik me nog herinneren. De situaties én hoe daar mee omgegaan werd door mijn omgeving. Dat blijken nu allemaal leermomenten te zijn geweest. Het leven is voor mij een grote leersituatie, altijd en overal. Daar heb ik van leren genieten. Het inzicht dat ik kreeg dat we worden geboren als mens met vele mogelijkheden, maar we groeien op als aapjes die de omgeving na-apen. We leren door na te doen wat we zien, wat we krijgen voorgespiegeld. Ons aangeleerde gedrag is onbewust omdat we al in de wieg re-ageren op alles zonder daarvan bewust te zijn. Pas wanneer dat aangeleerde gedrag niet meer functioneert of blijkt dat het gedrag niet (meer) voldoet of niet bij je past ga je op zoek naar jezelf en ben je bereid om op zoek te gaan naar een omgeving om meer jezelf te worden. 

Mogelijkheden
Dus wanneer er iets gebeurd wat als tegenslag voelt, een verstoring van de droomwereld door ziekte of een ongeluk, een scheiding, werkeloosheid, een hevig puberend kind of burenruzie, een vakantie die in het water valt of een partner die andere interesses heeft…noem maar op…hoe ga je daar dan mee om? Het leven zit vol tegenslagen. Tegenslag is inherent aan het leven, iedere generatie heeft daar weer mee te maken. Wellicht hadden jouw ouders al geleerd om met tegenslagen om te gaan of waren er andere opvoeders die je dat voorleefden. Welke handvatten gebruikten zij? Er zijn 4 verschillende mogelijkheden om op onverwachte situaties te reageren. Je kunt op de situatie reageren door te gaan vluchten, je kunt gaan vechten, je kunt bevriezen of je kunt er respons op geven. De eerste drie noemen we re-actief. Er gebeurt iets en je reageert onbewust met aangeleerd gedrag. Voor de vierde mogelijkeid heb je Bewustzijn nodig. Daar zit hem nou het verschil. We kunnen in ons leven veranderen van een onbewust onbekwaam (over)levend mens naar een bewust bekwaam levend mens.

Zelf aan de slag
Komt nu de vraag of je zelf aan de slag wil met tegenslag en je jezelf wilt realiseren in welk fase jij nu bent in je ontwikkeling. Ben je onbewust dat je onbewust en onbekwaam (fase 1) bent? …dan ben je nu in fase 2. Je bent je bewust dat je tot nu onbewust onbekwaam was. Om te leren met tegenslagen om te gaan mag je nu gaan leren en ben je weer student geworden. Je kunt naar achteren kijken en zien hoe je altijd onbewust op situaties reageerde. De rode draad van jouw omgang met tegenslag. Vervolgens kun je zien of je reacties je blij maken en je ondersteunen of dat je liever anders op situaties wilt leren reageren. Dat mag je dan gaan leren. Daarna komt de fase dat je gaat leren anticiperen. Dat is ‘vooruitkijken’ en je al voornemen hoe je zou willen reageren in de toekomstige situaties. Dit is fase 3 waarin je bewust bekwaam bent. Je hebt geleerd/je hebt handvatten en je manieren eigengemaakt om met situaties om te gaan. De laatste fase 4 is dat je daar niet (steeds) over nadenkt. Je bent weer onbewust geworden dat je bewust en bekwaam bent en je geeft altijd de respons die nodig is in situaties…dit noemen we: in flow zijn, op je matje zijn, spontaan zijn, gecenterd zijn, in het hier en nu zijn…je zelf zijn.

Slagvaardig
Vanaf hier geen tegenslag meer in je leven, maar ben je slagvaardig. Van over-leven, van tegenslag naar tegenslag, naar ‘n slagvaardig leven. Alles wat er op je pad komt is wat er op je pad komt. Daar ga je op jouw manier mee om. Omdat je bereid bent om te leven!
Jouw leven is allesomvattend geworden: we bewegen steeds tussen gezondheid en ziekzijn, tussen gelukkig zijn en ongelukkig zijn, tussen balans in je leven naar onbalans. In een duale wereld die bestaat uit goed en fout zijn altijd twee kanten. In een holistische wereld is ook ziekte en gezondheid, maar dat is gewoon zo en ga je daar mee om, zorg je voor jezelf en voor je dagelijkse omgeving. Je bent dan uit je droomwereld gestapt in de werkelijkheid, jouw werkelijkheid. Je voelt en weet per moment wat je behoeftes zijn en kunt en wilt daar zorg voor dragen..en denkt niet meer aan tegenslagen. Tegenslag bestaat alleen in de duale wereld van goed en fout. Uitdagingen/leermomenten/zelfzorg en persoonlijke ontwikkeling zijn de meerwaardes van een holistische manier van denken.
Door zelf aan de slag te gaan, ontwikkel je jezelf wellicht langzaam maar zeker tot een liefdevolle autoriteit.

Korrie de Vet 

Confrontatie en zelfzorg

‘Confrontatie en Zelfzorg, zelfregulatie.
Studenten die bij mij komen om zichzelf beter te leren kennen door inzicht, holistische visie, massages, innerlijke familiewerk enzovoort, horen mij vaker vertellen over ons reptielen-brein. Ons oudste stuk brein wat zorgt voor directe respons in een stress situatie. Later in de evolutie is ons brein verder gegroeid en nu zijn we zover dat we naar onszelf kunnen kijken…en Zelfzorg kunnen regelen. Een reptiel ging de confrontatie aan door te vechten of rende hard weg..vluchten..of ging muisstil in een hoekje zitten..langzame dieren hebben zelfs een schutkleur om niet op te vallen als lekker hapje 😉 
En deze reacties hebben wij nou ook altijd onmiddellijk bij een confrontatie…ook al ben je op je matje en fijn bij jezelf.
https://m.youtube.com/watch?v=m2GywoS77qc
Ik vond een interessante video met heldere uitleg over alle reacties die dan in een flits komen. 
Wat ik interessant vind, is dat de verteller zegt dat we vroeger na een confrontatie hadden moeten vechten of vluchten..maar dat dat nu vaak niet nodig is. Omdat de fysieke mogelijkheid daarvoor dan al in werking is gezet, moeten we herkennen dat er Zelfzorg en zelfregulatie nodig is om je lichaam weer tot rust te brengen. 
Dat verklaart dat je bijvoorbeeld in de nacht na een confrontatie met iemand die niet afgestemd was en je wilde overrulen nog klaarwakker ligt te malen. Je had het toch goed gedaan? Je was toch tevreden over de manier waar je er mee omging? 
De directe reactie in contact was goed…maar vroeger had je dan moeten vechten voor lijfsbehoud of moeten vluchten na de confrontatie…dus je lichaam gaat ‘aan’
Door zelfregulatie kun je de fysieke reactie die niet meer nodig is maar nog wel in je lichaam doorwerkt…weer tot rust brengen en afvoeren. 
Vandaag zou het zo maar kunnen dat je daarvoor een dagje naar het zwembad gaat, of naar een toffe voetbalwedstrijd kijkt, of lekker wandelt in een bos…
Wat van belang is, is dat je wat beweegt en bewust de spanning uit je lichaam voelt gaan. Ook fijn gezelschap opzoeken en samen onderzoeken, uitspreken, lachen is een wondermiddel omdat dan oxcytonine vrijkomt in je lichaam als tegenhanger van adrenaline…dit noemen ze het ‘knuffelhormoon’. One hug a day, keeps the docter away.. Zo is Zelfzorg samen met anderen, met gelijkgestemden een heerlijke bezigheid.

Amsterdam 29 juni 2019

2007 – 2009 Gedicht wat opkwam tijdens mysterieuze ziekte

Ilyari

In alles wáár en aanwézig mogen zijn, waardoor je zélf verschijnt.
Laten we stil zijn samen, laten we lachen, dansen en verhalen
Yes! De zon komt op, de nacht verdwijnt.
Aardedonkerte maakt plaats voor licht door zonnestralen.
Roept mijn hart iets waar ik gehoor aan wil geven.
Ik wil léven!

Stilte

Stilte in mijn hoofd, rust in mijn lichaam, daar heb ik jarenlang naar verlangd.
Gelukkig was dat verlangen zo nadrukkelijk aanwezig dat ik er standvastig naar bleef zoeken. Mijn beweging ging van boerderij via internaat, naar studentenhuizen in Breda en van daar naar een woongroep in Amsterdam. Via kraak- en vrouwenbeweging vond ik uiteindelijk een omgeving van zingeving en holistische visie.

Thuiskomen!

Dan blijkt dat het transformatieproces tijd nodig heeft en de stilte in hoofd en lichaam geleidelijk aan toeneemt terwijl de negatieve gedachten in het hoofd en de schurende pijn in het hart afnemen. Een verwerkingsproces van een jeugd die niet slecht was. Integendeel. Een jeugd van goede zorg, voldoende materiële welstand: voeding, kleding, scholing. De mogelijkheid en stimulans om te gaan studeren. Mijn kinderdroom was missiezuster worden.

Stilte was er genoeg in ons gezin. Maar dat voelde meer als ijzige stilte. Er werd niet gepraat, niet uitgelegd, geen vragen beantwoord. En ik had zoveel vragen!
Mijn ouders hadden niet geleerd om te communiceren. Ook hun ouders niet. Generaties lang was er hard gewerkt en gezwegen. Uit die vervreemdende stilte kwam mijn pijn voort, negatieve gedachten, minderwaardigheidgevoelens.
Mijn generatie had het geluk te mogen studeren, ook de meisjes. In de generatie van mijn ouders mochten alleen de jongens studeren.
Ik ging van ULO via HAVO-top naar Pedagogische Academie om daarna 10 jaar lang te zoeken naar..
Stilte en mij-Zelf.
Die gedachten in het hoofd die zeiden dat ik niet de moeit waard was. ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ was het adagio.
Bij een therapeute, in bewustzijnsgroepen, op Holos en andere opleidingen leerde ik mezelf te bezien en woorden te geven aan mijn gevoelens en gedachten. Voelen, voelen, verwerken en later stapels boeken lezen..nee, verslinden, waarin ik mijn eigen ontwikkelingsproces herkende. Oh, is dat aangeleerd gedrag (ego). Oh, zijn dat boodschappen van anderen (super-ego). Oh, denk en vind ik dit zelf. En tijdens de transformatie werd het stiller in mijn hoofd en ruimer in mijn hart en buik…en om me heen.
En wanneer je iets, een manier, hebt gevonden die bij je past, zal het je vragen om daarmee verder te gaan. Van zoeker ben ik onderzoeker geworden.
Van zoeken naar vinden. Mijn eigen antwoorden laten ontstaan vanuit aandacht en stilte. Hartverwarmende, aangename stilte. 

Stilte is een kwaliteit, is afwezigheid van ruis en pijn van binnen.
Wanneer mensen van weleer mij nu (weer) zien, zeggen ze vaak: “Jij bent nog steeds dezelfde Korrie.”..en mijn antwoord daarop is: “Maar van binnen doet het niet meer zeer.”

Nu is het altijd stil binnenin mij. En ruim. Blij ben ik ook met de formulering van Hameed Almaas: “Men denkt dat verlichting het einde is van een proces. Verlichting is het begin van je bewustwording dat jij verantwoordelijk bent voor je leven en zelf zorg moet dragen voor dat leven”. 

Dagelijks stilstaan bij mezelf. Mezelf op het matje roepen! Me afvragen of ik doe wat ik wil doen, of ik ben waar ik wil zijn. 
Nu is het zo fijn warm en stil binnenin mij, dat wanneer dát gevoel verstoord wordt, ik onmiddellijk verantwoordelijkheid kan nemen voor de situatie waardoor de stilte wordt verstoord.
Ik ben bereid. Bereid om alles aan te gaan wat mijn stilte verstoort. Ieder gedachte, iedere situatie serieus nemen en onderzoeken en zorgen dat het stil en ruim blijft van binnen.
En nu er stilte is vanbinnen, ben ik actiever en meer geïnspireerd dan ooit. Moeiteloos in flow en afgestemd op de wereld om me heen. Het leven stroomt door me heen, ik voel me gedragen en heb nu een eindeloos vertrouwen in het leven zélf.

Liefs!